Istnieje tradycja, że ​​kapłani mają dwóch aniołów, anioła stróża i anioła wzmacniającego. Jest to jednak tylko tradycja, a nie oficjalne nauczanie Kościoła.

Słowo „anioł” zarówno w języku hebrajskim, jak i greckim oznacza „posłaniec”. Imię, jakie nadajemy aniołom, oznacza zatem ich funkcję, a nie naturę. Są duchowymi stworzeniami Bożymi, stworzonymi, aby Mu służyć.

Św. Tomasz stwierdza to sam w swojej  Sumie Teologicznej : „Autorytet Pisma Świętego, w którym tak się nazywają. Imię „Serafin” występuje bowiem w Izajaszu 6:2; imię „Cherubin” w Ezechiela 1 (por. 10:15-20); „Tron” w Kolosan 1:16; „Dominacje”, „cnoty”, „władze” i „zwierzchności” są wspomniane w Liście do Efezjan 1:21; imię „Archaniołowie” w kanonicznym liście św. Judy (9); a nazwa „Aniołowie” występuje w wielu miejscach Pisma Świętego” ( Summa Theologiae Prima Pars , Q 108, art. 5).

Pismo Święte odnotowuje wiele przypadków przychodzenia aniołów z pomocą ludowi Bożemu. Katechizm Kościoła Katolickiego wspomina o ich ochronie Lota i Hagar w Starym Testamencie, a także o tym, jak anioł powstrzymał Abrahama od złożenia ofiary z syna Izaaka (por. nr 332).

Prawdą jest, że anioły nie mają krtani, ponieważ nie mają ciał fizycznych. Nie przeszkadza to jednak w komunikowaniu się z ludźmi.

Ogólnie rzecz biorąc, Kościół odradza praktykę nadawania imion naszym aniołom. W dokumencie napisanym w 2001 roku przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów zatytułowanym „Dyrektorium o pobożności ludowej w liturgii: zasady i wytyczne” czytamy:

Niektórzy zastanawiali się, jak anioła można nazwać świętym. Kiedy mówimy o „świętym”, zwykle mamy na myśli osobę, której życie odzwierciedla lub faktycznie odzwierciedlało to, co Kościół nazywa „heroiczną świętością” – to znaczy życie przejrzyste dla miłosierdzia i miłości Jezusa Chrystusa.