Św. Jakub Sprawiedliwy to postać wyjątkowa w historii chrześcijaństwa, choć nie zawsze doceniana na równi z innymi Apostołami. Był on bowiem najbliżej związany z Jezusem nie tylko duchowo, ale i rodzinnie. Jego matka była krewną Matki Bożej, co czyniło go częścią najbliższej rodziny Chrystusa. To właśnie dlatego jego rola w Kościele była tak fundamentalna.
Jakub był synem Józefa i Maryi, choć według tradycji katolickiej i prawosławnej, był przyrodnim bratem Jezusa — synem Józefa z wcześniejszego małżeństwa. Ewangelie wspominają o braciach Jezusa, wśród nich Jakub, Juda, Józef i Szymon. Współczesne badania i tradycje sugerują, że Jakub mógł być również kuzynem Jezusa, co potwierdza jego bliskie więzi rodzinne.
Od młodości Jakub wyróżniał się pobożnością. Kiedy Jezus rozpoczął swoją publiczną posługę, Jakub początkowo nie wierzył w niego jako Mesjasza. Dopiero po Zmartwychwstaniu stał się gorliwym wyznawcą i jednym z filarów Kościoła.
Po Wniebowstąpieniu Jezusa, Jakub został wybrany na biskupa Kościoła w Jerozolimie, który był centrum chrześcijaństwa w tamtych czasach. Jego mądrość i sprawiedliwość przyniosły mu przydomek „Sprawiedliwy”. W Kościele uważano go za autorytet moralny i duchowy. To on przewodniczył słynnej Radzie Jerozolimskiej, która zdecydowała o misji chrześcijaństwa wobec pogan.
Jakub był znany z surowości wobec siebie — spędzał wiele godzin na modlitwie, aż jego kolana stały się twarde jak skała. Jego umiar i pokora były przykładem dla wszystkich wiernych. Mimo swojej surowości był człowiekiem wielkiej miłości i przebaczenia.
Jednym z najważniejszych śladów po Jakubie jest List, który nosi jego imię i znajduje się w Nowym Testamencie. Ten list to zbiór praktycznych rad dotyczących życia chrześcijańskiego, w którym podkreśla, że wiara bez uczynków jest martwa. Jakub nawołuje do sprawiedliwości społecznej, pokory i wytrwałości w wierze, co odbija jego własne życie i nauki.
W 62 roku n.e. Jakub stanął przed sądem żydowskim, gdzie został oskarżony o bluźnierstwo. Zamiast wycofać się, publicznie wyznał swoją wiarę w Chrystusa, cytując słowa z krzyża Jezusa: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”. Został ukamienowany, a jego męczeńska śmierć wzmocniła wiarę wielu pierwszych chrześcijan.
Legenda mówi, że Jakub codziennie modlił się tak intensywnie, że jego kolana stały się twarde jak kamień. Inne przekazy opisują go jako człowieka sprawiedliwego, który potrafił godzić zwaśnione strony i był duchowym przewodnikiem dla całej społeczności.
Św. Jakub Sprawiedliwy pozostaje symbolem wytrwałości, pokory i nieugiętej wiary – wzorem dla każdego, kto pragnie żyć zgodnie z nauką Chrystusa.
Św. Jakub Sprawiedliwy, bliski krewny Jezusa, był filarem wczesnego Kościoła jerozolimskiego, autorytetem moralnym i męczennikiem, który do dziś inspiruje wiernych swoją pobożnością i mądrością.
