Świętego Jerzego, Męczennika

Niewiele wiadomo o św. Jerzym poza tym, że około roku 303 został zamordowany przez rzymskiego cesarza Dioklecjana za odmowę wyrzeczenia się wiary chrześcijańskiej i złożenia ofiary rzymskim bogom. Euzebiusz, biskup z IV wieku, stwierdził, że Konstantyn Wielki, cesarz rzymski w latach 306–337, poświęcił kościół „człowiekowi najwyższej klasy”. Uważa się, że ten bezimienny mężczyzna to święty Jerzy. Pod koniec IV wieku św. Jerzy był czczony w całej Palestynie i wschodnim Cesarstwie Bizantyjskim. W V wieku nabożeństwo do niego rozprzestrzeniło się na zachodnie imperium rzymskie. Na przestrzeni wieków stał się patronem kilkunastu krajów, a w wielu innych także miast i diecezji. W XIII wieku św. Jerzy pojawił się w słynnej Złotej Legendzie , popularnym średniowiecznym nabożeństwie poświęconym życiu świętych. W XIV wieku św. Jerzy stał się znany jako jeden z Czternastu Świętych Wspomożycieli, których wstawiennictwa chętnie szukano, zwłaszcza podczas czarnej śmierci, europejskiej plagi, która pochłonęła życie niezliczonych milionów ludzi. Chociaż szczegóły jego życia zaginęły w historii, jego wpływ był ogromny, a jego legendy były szeroko i szeroko rozważane z modlitwą. Bez wątpienia jest to jeden z najbardziej czczonych świętych w historii.

Według greckiego mnicha Symeona z Metafrastesa z XI wieku, święty Jerzy urodził się w szlacheckiej rodzinie chrześcijańskiej w Kapadocji, we współczesnej Turcji. Kiedy zmarł jego ojciec, George i jego matka przenieśli się do Lyddy w Palestynie, położonej w pobliżu dzisiejszego Tel Awiwu w Izraelu, gdzie urodziła się jego matka i gdzie odziedziczyła duży majątek. Jerzy ostatecznie wstąpił do armii rzymskiego cesarza Dioklecjana i awansował do stopnia pułkownika.

Około roku 299 Dioklecjan wziął udział w pogańskiej rzymskiej ceremonii religijnej, podczas której próbował przepowiedzieć przyszłość. Kiedy to się nie powiodło, Dioklecjan uważał, że winę ponoszą chrześcijanie, dlatego rozpoczął proces oczyszczania imperium, zmuszając swoich poddanych do oddawania czci rzymskim bogom. W 303 roku Dioklecjan wydał edykt mający na celu wytępienie chrześcijan w całym imperium. Kościoły miały zostać zniszczone, Pismo Święte spalone, publiczny kult zabroniony, a chrześcijanie, zwłaszcza wojskowi, byli zmuszani do składania ofiar rzymskim bogom. Tym, którzy odmówili, groziło więzienie lub śmierć.

Kiedy Jerzy usłyszał o tym edykcie, chwycił kopię i podarł ją, a następnie osobiście spotkał się z cesarzem i skarcił go za okrucieństwo. Następnie Jerzy wyznał cesarzowi, że jest chrześcijaninem. Natychmiast został aresztowany i osadzony w więzieniu, a cesarz próbował nawrócić go z powrotem na pogańskich rzymskich bogów. Jerzy odmówił. W rezultacie znosił jedną torturę za drugą. Jedna z legend głosi, że po raz pierwszy ułożono mu na piersi ciężkie bloki kamienia. Następnie przywiązano go do koła, które obracając się, przecinało jego ciało nożami. Cudem to wszystko zniósł. Cesarz próbował wówczas skusić Jerzego obietnicami łask, jeśli ten powróci do rzymskich bogów. Legenda głosi, że na to George odpowiedział swojemu strażnikowi: „Gardzę twoimi obietnicami i nie boję się twoich gróźb. Władza cesarza jest krótkotrwała i jego panowanie wkrótce dobiegnie końca. Lepiej będzie dla ciebie, jeśli uznasz prawdziwego Boga i będziesz szukać Jego królestwa”. Następnego dnia Jerzego prowadzono przez miasto, a następnie ścięto. Jego świadectwo było tak potężne, że podobno wielu rzymskich pogan się nawróciło. Jedna ze relacji podaje nawet, że rzymska cesarzowa Aleksandra, prawdopodobnie żona Dioklecjana, również nawróciła się i zmarła jako męczennica.

Święty Jerzy jest patronem żołnierzy po części dlatego, że służył w wojsku. Jednak oddanie dla niego eksplodowało podczas pierwszej krucjaty, kiedy w 1098 r., podczas bitwy o Antiochię, kapłan miał wizję, w której święty Jerzy mówił mu, gdzie znaleźć włócznię, która przebiła Serce Chrystusa na krzyżu. Kiedy krzyżowcy odkryli włócznię, pokrzepiono ich i poprowadzono do bitwy z innym kapłanem na czele z włócznią. Mówi się, że podczas bitwy krzyżowcy mieli wizje trzech świętych męczenników jadących z nimi na bitwę: Świętego Jerzego, Świętego Merkurego i Świętego Demetriusza.

Popularność Świętego Jerzego w Anglii rozpoczęła się, gdy król Ryszard Lwie Serce odwiedził kościół poświęcony Świętemu Jerzemu w drodze na pomoc podczas pierwszej krucjaty. Uważa się, że on i jego ludzie mieli wizję świętego, która dodała im otuchy w walce. Około 250 lat później król Edward III ogłosił św. Jerzego patronem Anglii, nazywając go „najniezwyciężonym sportowcem Chrystusa, którego imienia i ochrony naród angielski przywołuje jako swego patrona, zwłaszcza podczas wojny”.

Jedna z legend o św. Jerzym nadała mu przydomek „Święty Jerzy Zabójca Smoków”. Złota Legenda głosi, że w prowincji Libii, w mieście Silene, żył dziki smok. Wieśniacy zwykli karmić go codziennie dwiema owcami, ale kiedy owiec nie wystarczało, codziennie wybierali jednego wieśniaka wraz z owcą. Pewnego dnia los padł na córkę króla i gdy ta wyruszyła, by oddać się smokowi, święty Jerzy wjechał konno, zabił smoka i nawrócił całe miasto na wiarę katolicką, przy pomocy około 15 000 mężczyzn przyjęcie chrztu.

Chociaż ta historia jest wyraźnie fikcyjna, stanowi inspirację dla pokoleń, zwłaszcza żołnierzy na wojnie. Niektórzy zinterpretowali smoka w tej historii jako diabła, a zabicie smoka przez Świętego Jerzego uznali za przejaw mocy jego wstawiennictwa. Legendę zatem można postrzegać jako przypowieść mającą zachęcić św. Jerzego do wstawiennictwa w obliczu najgorszego zła.

Oddając cześć Świętemu Jerzemu, jak uczyniło to wiele innych osób w historii, nie wahajcie się wzywać jego wstawiennictwa. Jeśli zmagasz się w swoim życiu z jakimkolwiek „smokiem” – z jakimkolwiek złem lub cierpieniem, które wydaje się nie do zniesienia – zwróć się szczególnie do tego wielce czczonego świętego i zaufaj, że będzie się wstawiał za tobą, tak jak to robił przez całą historię.