Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, Dziewica i Doktor

Św.Teresa z Lisieux 1873–1897 Patron misji zagranicznych i misjonarzy, chorych na AIDS, załóg lotniczych, kwiaciarni, hodowców kwiatów i osób chorych. Wzywany w walce z chorobami, gruźlicą i utratą rodziców. Kanonizowany przez papieża Piusa XI 17 maja 1925 r . 

Jak słodki był pierwszy uścisk Jezusa! Rzeczywiście był to uścisk miłości. Poczułam, że jestem kochana i powiedziałam: „Kocham Cię i oddaję się Tobie na zawsze”. Jezus o nic mnie nie prosił i nie domagał się ofiary; przez długi czas On i mała Teresa znali się i rozumieli. Tego dnia nasze spotkanie było czymś więcej niż zwykłym uznaniem, było to idealne zjednoczenie. Nie było nas już we dwoje. Teresa zniknęła jak kropla wody zagubiona w bezmiarze oceanu; Pozostał tylko Jezus – On był Mistrzem, Królem! …I wtedy moja radość stała się tak intensywna, tak głęboka, że ​​nie dało się jej powstrzymać; łzy szczęścia popłynęły i popłynęły... cała radość Nieba zstąpiła do jednego serca i to serce, wygnane, słabe i śmiertelne, nie mogło ich pomieścić bez łez. ~Święta Teresa wspomina swoją Pierwszą Komunię Świętą

Od ponad wieku Święta Teresa z Lisieux, znana również jako „Mały Kwiatek”, urzeka niezliczone umysły i serca. Jej proste i czyste serce płonęło głęboką miłością do naszego Pana i miłość ta przelała się na życie wielu osób. Codziennie inspirowała tych, którzy ją znali, i nadal inspiruje tych, którzy czytają jej historię.

Marie Françoise-Thérèse Martin urodziła się 2 stycznia 1873 roku przy Rue Saint-Blaise w Alençon we Francji jako córka Marie-Azélie Guérin (Zélie) i Louisa Martina, jubilera i zegarmistrza. Jej matka, która często nazywała Teresę swoim „aniołkiem”, zmarła na raka piersi zaledwie kilka miesięcy przed piątymi urodzinami Teresy. Jednak te wczesne lata spędzone z matką wywarły na Teresę taki wpływ, że pod wieloma względami matka pozostała z nią w jej sercu i umyśle przez całe życie. Miłość, którą łączyły matkę i córkę, była wieczna.

Jej ojciec, Louis Martin, który nazywał Teresę swoją „małą królową”, codziennie okazywał jej głęboką miłość, a ona uważała go za swojego „króla”. Jako dziecko Teresa spędzała godziny z ojcem, gdy ten pracował w ogrodzie, pragnąc być blisko niego tak często, jak to możliwe. Regularnie towarzyszyła mu w codziennych spacerach, które zawsze obejmowały nawiedzenie Najświętszego Sakramentu w pobliskim klasztorze w Lisieux. Uwielbiała przebywać w Jego obecności, a zaspokojenie miłości Boga znajdowała w Jego ojcowskich objęciach. W wieku sześćdziesięciu sześciu lat Louis przeszedł dwa udary, w wyniku których doznał paraliżu. Następne trzy lata spędził w szpitalu, a ostatnie dwa lata życia w domu, pod opieką rodziny. Jego córki Céline i Léonie były jego głównymi opiekunami w domu do 24 czerwca 1893 roku, kiedy Léonie wstąpiła do klasztoru Wizytek w Caen, podejmując drugą próbę życia zakonnego. Céline wiernie opiekowała się ojcem przez ostatni rok jego życia z pomocą wuja, pokojówki i asystenta, aż do jego śmierci 29 lipca 1894 roku.

Teresa miała cztery żyjące siostry i czworo rodzeństwa, które zmarło w młodym wieku (trzy jako niemowlęta i Hélène w wieku pięciu lat). Wszystkie jej żyjące siostry weszły do ​​życia zakonnego, trzy z nich wstąpiły do ​​tego samego klasztoru karmelitów w Lisieux co Teresa. Marie została karmelitką w Lisieux, przyjmując imię Siostry Marii od Najświętszego Serca. Paulina została Matką Agnieszką od Jezusa w Karmelu w Lisieux. Léonie została siostrą Françoise-Thérèse, wizytatorką w Caen. Jej życie w cnotach świętych jest obecnie badane pod kątem ewentualnej kanonizacji. Céline została także karmelitką w Lisieux, przyjmując imię Siostry Geneviève od Najświętszego Oblicza.

Relacja Teresy z siostrami była typowa i wyjątkowa. Dziewczyny bawiły się razem, a czasami walczyły ze sobą. Jednak głębia ich wzajemnej miłości i przywiązania przemieniła to, co poza tym było normalnym związkiem między rodzeństwem. Teresa uwielbiała swoje siostry i uwielbiała przebywać z nimi, a jej miłość była odwzajemniona.

Całą rodzinę Teresy darzyła siebie nawzajem czułą, serdeczną i niezachwianą miłością. Ich dom był prawdziwą „szkołą miłości”, a lekcje miłości były wyciągane i przeżywane w ich domu każdego dnia. Pod wieloma względami Teresa poznała miłość Boga przede wszystkim poprzez miłość, której doświadczyła w swojej rodzinie.

Tuż przed piętnastymi urodzinami, po pokonaniu wielu przeszkód, Teresa otrzymała od biskupa Bayeux pozwolenie na przyjęcie do klasztoru karmelitów. Formalnie wstąpiła jako postulantka 9 kwietnia 1888 roku, w wieku piętnastu lat. Podjęła życie zakonne i żyła nim z zapałem i pobożnością, składając śluby czasowe 10 stycznia 1889 r. i wieczyste 24 września 1890 r. Przez następne siedem lat Siostra Teresa prowadziła ukryte i święte życie zakonnicy karmelitanki.

Zaledwie trzy lata przed śmiercią siostra Teresa zaczęła pisać swoją autobiografię w wieku dwudziestu jeden lat, poddając się posłuszeństwu swojej siostrze Paulinie, która niedawno została wybrana na Matkę Przełożoną, Matkę Agnieszkę od Jezusa. Ta autobiografia, Historia duszy , oddaje piękno i głębię jej życia rodzinnego, oferuje piękny wgląd w jej powołanie jako zakonnicy karmelitanki i ukazuje, jak bardzo była oddana Jezusowi, pragnąc być z Nim na zawsze w niebie, nawet od najwcześniejsze chwile jej dzieciństwa. 

Pierwszy rękopis w Historii duszyzawiera wspomnienia Siostry Teresy z dzieciństwa, a także te z pierwszych lat jej pracy jako siostry zakonnej. W wieku dwudziestu trzech lat Siostra Teresa zachorowała na gruźlicę i przez ponad rok bardzo cierpiała. To właśnie w tym czasie siostra Teresa dodała do swojej autobiografii dwa kolejne rękopisy. Jedna została napisana dla jej siostry Marii, siostry Marii od Najświętszego Serca, która pragnęła dowiedzieć się więcej o duchowości siostry Teresy. Ostateczny rękopis szczegółowo opisywał jej życie jako siostry zakonnej i został napisany na prośbę matki Agnieszki od Jezusa. Siostra Teresa napisała ostatni rękopis w ostatnim roku swojego życia, po tym, jak zachorowała na gruźlicę. Nigdy nie ukończyła tego rękopisu ze względu na pogarszający się stan zdrowia, ale jej siostra, siostra Agnieszka od Jezusa, prowadziła szczegółowy zapis ostatnich miesięcy siostry Teresy,Jej ostatnie rozmowy . W wersji drukowanej dostępne są także Listy Siostry Teresy z Lisieux, z których większość została po raz pierwszy opublikowana pod tytułem Korespondencja ogólna . Wreszcie Siostra Teresa była zapaloną autorką poezji, modlitw i sztuk teatralnych, z których wiele publikowano w różnych formatach. 

Siostra Teresa zmarła 30 września 1897 roku w otoczeniu trzech sióstr Martin i wszystkich jej sióstr zakonnych w klasztorze karmelitów w Lisieux. Jej ostatnie słowa brzmiały: „Och!… kocham Go!… Mój Boże, ja… kocham… Ciebie!”

Oddając cześć temu świętemu, który urzekł serca i umysły tak wielu osób, zastanówmy się nad znaczeniem życia rodzinnego. Niektóre rodziny są rozbite i podzielone; inne są zaszczycone szkołą miłości. Święta Teresa miała szczęście, że wychowała się w rodzinie, która ukształtowała ją głęboko w miłości do Boga i bliźnich. Kiedy zmarła, była powszechnie nieznana poza rodziną i wspólnotą religijną, ale Bóg podzielił się ze światem jej cenną duszą poprzez jej szczegółową autobiografię i liczne listy. Pozwól, aby jej dusza dotknęła Twojej, poznając ją poprzez jej pisma. Proś ją o wstawiennictwo, aby mogła spełnić swoją obietnicę, że jej „Niebo będzie wypełnione czynieniem dobra na ziemi”.

Święta Tereso, jako dziecko zakochałaś się w Bogu, żyjąc w szkole miłości, jaką była twoja rodzina. Twoja miłość stała się tak intensywna, że ​​Bóg wziął cię do siebie już w młodym wieku, abyś był z Nim na zawsze. Proszę, módl się za mnie, abym odkrył tę samą intensywność miłości, którą Ty dałeś, abym także miał udział w chwale, w której Ty teraz uczestniczysz. Święta Tereso od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, módl się za mną. Jezu ufam Tobie.