św. Augustyna z Canterbury, biskupa

Krótko po śmierci i zmartwychwstaniu naszego Pana Cesarstwo Rzymskie rozpoczęło podbój Wielkiej Brytanii. W miarę jak Rzymianie powoli przyjmowali chrześcijaństwo, wiara zaczęła napływać do pogańskiej Wielkiej Brytanii. Gdy w IV wieku imperium zalegalizowało chrześcijaństwo, wiara ta zapuściła głębsze korzenie na podbitym terytorium. W rzeczywistości jeden z największych świętych Kościoła, św. Patryk z Irlandii, urodził się i wychował w rzymsko-brytyjskiej Brytanii. W 410 r. Rzym został splądrowany, Cesarstwo Rzymskie zaczęło upadać, a wojska rzymskie zostały wycofane z Wielkiej Brytanii. Wkrótce potem Anglowie i Sasi podbili Brytyjczyków, dzieląc ich ziemie na dziewięć mniejszych królestw anglosaskich, z których wszystkie praktykowały jakąś formę germańskiego pogaństwa. Pod koniec VI wieku młody naród chrześcijański stał się narodem pogańskim. Pozostali brytyjscy chrześcijanie wycofali się do małych społeczności w południowo-wschodniej części dzisiejszej Anglii i powoli izolowali się od Kościoła rzymskiego.

Mówi się, że około roku 595 papież św. Grzegorz Wielki przechadzał się po rzymskim targu i natknął się na kilku młodych chłopców sprzedawanych jako niewolnicy. W trosce o nich zapytał, skąd pochodzą chłopcy. „Kąty z wyspy Anglii” – powiedziano mu. „Ach, to anioły!” wykrzyknął. Widok sprzedaży tych pogańskich chłopców jako niewolników skłonił papieża do podjęcia działań. Chciał, żeby byli chrześcijanami i chciał, aby cała anglosaska Anglia była chrześcijańska. Ale jak?

Pierwszym planem papieża było wykupienie jak największej liczby chłopców, wysłanie ich do klasztorów, gdzie mogliby uczyć się wiary katolickiej, a jeśli niektórzy uznaliby za godnych, wyświęcenie ich na księży i ​​odesłanie z powrotem do ojczyzny, aby dzielili się wiarą. Był to jednak plan długoterminowy i do papieża zaczęły napływać doniesienia, że ​​Anglicy byliby gotowi na nawrócenie, gdyby tylko mieli misjonarzy, którzy mogliby ich uczyć wiary. Tym samym papież przeszedł do planu B.

Zanim został papieżem, Grzegorz był mnichem benedyktyńskim i przekształcił swój dom rodzinny w opactwo św. Andrzeja. W czasie, gdy został papieżem, ojciec Augustyn był przeorem opactwa. Zwracając się do mnichów, papież Grzegorz poprosił ich, aby zostali misjonarzami w anglosaskiej Anglii. Na czele misji wyznaczono ojca Augustyna, a do podróży z nim wybrano trzydziestu do czterdziestu innych mnichów. Nic nie wiadomo o Augustynie przed jego misją do Anglii, ale najprawdopodobniej urodził się i wychował w Rzymie, w rodzinie szlacheckiej. Chociaż jego data urodzenia nie jest znana, gdy wyruszał na misję, był już w podeszłym wieku.

Celem mnichów było udanie się do króla Æthelberhta z Królestwa Kentu w południowo-wschodniej Anglii. Żona króla Æthelberhta była chrześcijanką i córką króla Franków Chariberta I. Przed wydaniem córki Æthelberhtowi za mąż Charibert uzyskał zgodę Æthelberhta na umożliwienie jego córce swobodnego praktykowania wiary chrześcijańskiej. Żona Æthelberhta przywiozła ze sobą do Kentu katolickiego biskupa, aby służył jej potrzebom. Takie rozwiązanie wyraźnie złagodziło serce króla Æthelberhta do chrześcijan.

Ojciec Augustyn i jego świta mnichów wyruszyli z Rzymu, zatrzymując się najpierw w królestwie Franków. Przywozili listy od papieża, dzięki którym mogli pozyskać tłumaczy i zaopatrzenie od szlachty frankońskiej. Niektórzy mnisi zaczęli bać się kontynuować podróż z powodu usłyszanych historii o wrogości Anglosasów. W rezultacie ojciec Augustyn wrócił do Rzymu, aby podzielić się z papieżem obawami mnichów. Papież Grzegorz wysłuchał obaw i zapewnił ojca Augustyna, że ​​Bóg chciał ich misji. Następnie papież mianował ojca Augustyna przeorem zakonników, rozszerzając nad nimi swoją władzę i odesłał go w drogę. Zachęcony przez papieża opat Augustyn i mnisi wyruszyli do Królestwa Kentu. Gdy mnisi przekroczyli kanał La Manche, król Æthelberht wyszedł im na spotkanie, witając ich z otwartymi ramionami. Zaoferował im zrujnowany kościół i pozwolił na nawrócenie jak największej liczby osób. W niecały rok sam król nawrócił się i przyjął chrzest. Uszczęśliwiony tą wiadomością, papież Grzegorz mianował opata Augustyna pierwszym arcybiskupem Canterbury. Po otrzymaniu święceń biskupich w Arles we Francji, biskup Augustyn wrócił do Kent i entuzjastycznie kontynuował swoją misję. W Boże Narodzenie 597 r. biskup Augustyn ochrzcił prawie 10 000 Anglosasów.

Przez następne dziewięć lat biskup Augustyn niestrudzenie pracował nad ustanowieniem Kościoła wśród Anglosasów. Z pomocą króla utworzono diecezje i nastąpiło wiele nawróceń. Po szeroko zakrojonych konsultacjach z papieżem biskup Augustyn szczegółowo przedstawił swój plan ewangelizacji. Próbował także dotrzeć do uciskanych Brytyjczyków, którzy nadal byli chrześcijanami, ale wycofali się z formalnej unii z papieżem. Brytyjscy chrześcijanie byli niezadowoleni, że tak wiele uwagi poświęcono ewangelizacji ich anglosaskich zdobywców, a biskupowi Augustynowi nie udało się zdobyć ich poparcia.

Bóg dokonał wielu cudów przez biskupa Augustyna. Kiedy papież usłyszał o wielu cudach, napisał do biskupa Augustyna, ostrzegając go, aby nie pozwolił, aby te cuda karmiły jego dumę. „Wiem, najdroższy bracie, że Bóg Wszechmogący dokonuje przez ciebie wielkich cudów... Dlatego powinieneś się radować ze strachem i lękać się z radością z powodu tego niebiańskiego daru; bo będziecie się radować, ponieważ dusze Anglików są przyciągane przez zewnętrzne cuda do wewnętrznej łaski; ale będziecie się obawiać, aby pośród dokonywanych cudów słaby umysł nie nadymał się poczuciem własnej wartości…” Po dziesięciu latach posługi w Anglii biskup Augustyn wiedział, że jego śmierć jest bliska. Przygotowywał się na swoją śmierć, wybierając swojego następcę i wyświęcając go na biskupa. W chwili śmierci Augustyna chrzest przyjęło dwóch innych królów, a po jego śmierci kontynuowano działalność misyjną. Pod koniec VII wieku, po serii wzlotów i upadków, królowie każdego z królestw anglosaskiej Anglii nawrócili się, a ich lud podążył za nimi.

Św. Augustyn z Caterbury nigdy nie wyobrażał sobie, że pewnego dnia zostanie patronem Anglii. Był świętym mnichem, prowadzącym życie pełne stabilizacji i modlitwy. Ale Bóg zawołał, a on odpowiedział. Dzięki jego hojności i odwadze doszło do niezliczonych nawróceń. Zastanów się nad swoją hojnością wobec Boga. Czy jesteś gotowy i chętny powiedzieć „tak” na wszystko, o co Bóg cię prosi? Powiedz Mu dzisiaj „tak” i pozwól Bogu, aby mógł posługiwać się tobą tak, jak chce.