1080–1134 Patron kobiet w ciąży i Czech. Kanonizowany przez papieża Grzegorza XIII 28 lipca 1582r.
Św. Norbert nie rozpoczynał swojego życia jako święty. Urodził się w mieście Xanten na terenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego i Królestwa Niemiec w rodzinie szlacheckiej. Ze względu na swoje szlachectwo kształcił się w kościele św. Wiktora w Xanten, a później został kanonikiem tego kościoła. Choć nie miał święceń kapłańskich, był uważany za duchownego, przyjmując posługę subdiakonatu. Pełniąc funkcję kanonika, Norbert codziennie odmawiał Boskie Oficjum wraz z innymi kanonikami i otrzymywał wynagrodzenie za ten prosty obowiązek – co było głównym powodem, dla którego przyjął kanonię. Szybko jednak odkrył sposób na zwiększenie swoich dochodów. Zapłacił komuś, aby zajmował jego miejsce odmawiając codziennie Boskie Oficjum w Xanten i przeniósł się na dwór księcia-arcybiskupa Kolonii. Wkrótce potem został członkiem dworu Świętego Cesarza Rzymskiego Henryka V i powierzono mu zadanie rozdzielania jałmużny królewskiej. Dochody z kanonika i stanowisko na dworze umożliwiały mu prowadzenie bardzo wygodnego trybu życia.
Na dworze króla Henryka Norbert był świadkiem na własne oczy toczącego się sporu między papieżem a cesarzem. W roku 1111 Henryk V udał się do Rzymu, aby rozstrzygnąć spór zwany „sporem dotyczącym inwestytury świeckiej”. Cesarz chciał zachować duchową władzę w zakresie mianowania i inwestowania biskupów, czemu sprzeciwiał się papież. Po zerwaniu negocjacji Henryk pojmał papieża i przetrzymywał go w niewoli do czasu, aż papież zgodził się na jego warunki. Papież w końcu się zgodził, ale kiedy Henryk odszedł, papież ekskomunikował Henryka. Norbert sympatyzował ze stanowiskiem papieża i był wstrząśnięty tą kontrowersją.
W ciągu następnego roku Norbert zaczął doświadczać przebudzenia moralnego. To przebudzenie osiągnęło punkt kulminacyjny pewnego dnia, gdy jechał na koniu podczas gwałtownej burzy. Uderzył piorun, zrzucając go z konia. W tym doświadczeniu bliskim śmierci Norbert wyczuł, że Bóg pyta go, dlaczego wiedzie tak próżne życie, na co Norbert odpowiada: „Panie, co chcesz, abym uczynił?” Pan odpowiedział: „Odwróć się od zła i czyń dobro; Szukaj pokoju i dąż do niego.” To doświadczenie zapoczątkowało głębokie nawrócenie. Zrezygnował z dworu cesarskiego i następne trzy lata spędził na modlitwie i pokucie w opactwie w Siegburgu, na południe od Kolonii.
Po trzyletnim okresie modlitwy i pokuty Norbert zwrócił się w 1115 r. do księcia-arcybiskupa Kolonii i poprosił o święcenia kapłańskie, które otrzymał. Następnie wrócił do swojego rodzinnego miasta, do kościoła św. Wiktora w Xanten, aby odprawić Mszę św. i głosić kazanie. Nowo nawrócony ojciec Norbert nie został dobrze przyjęty przez młodszych i światowych kanoników tego kościoła. Jego nowo odkryta gorliwość i sprzeciw wobec życia światowego przekonały ich. W końcu zmusili go do odejścia. Po wyjeździe ojciec Norbert sprzedał cały swój majątek i majątek, rozdał pieniądze biednym i zaczął chodzić od miasta do miasta po Europie, często boso, głosząc Ewangelię, wzywając do reformy Kościoła i żebrząc przy okazji o żywność. wszedł.
W 1118 r. spór z królem Henrykiem V trwał za nowego papieża Gelazjusza II. Wkrótce potem papież musiał uciekać z Rzymu w obawie przed Henrykiem. Podczas pobytu papieża na wygnaniu ks. Norbert spotkał się z nim we Francji i zwrócił się do niego o wskazówki dotyczące jego posługi kapłańskiej. Papież zachęcił księdza Norberta i przyznał mu powszechne uprawnienia do głoszenia i posługi, gdziekolwiek czuł się powołany.
W 1119 r., po śmierci papieża Gelazjusza, o. Norbert zwrócił się o radę do swego następcy, papieża Kaliksta II, który zachęcił go do założenia zakonu. Na zaproszenie biskupa diecezji Laon w północnej Francji, ojciec Norbert i jego jedyny towarzysz postanowili założyć klasztor księży w odległej części diecezji zwanej Prémontré, w dolinie w lesie. Po przybyciu dołączyło do nich dwunastu innych. Zbudowali małe chaty wokół kaplicy, a później zbudowali większy klasztor. Przyjęli regułę św. Augustyna i tak zorganizowali swoje codzienne życie, aby stać się prawdziwymi kontemplatykami, aby następnie móc wnieść tę jedność kontemplacyjną, którą się cieszyli, w swoją posługę kapłańską wśród ludzi. Zakon otrzymał nazwę Kanoników Regularnych z Prémontré, czyli premonstratensów. Później zaczęto ją nazywać Norbertankami, od nazwiska ich założyciela. W ciągu kilku lat od jej założenia powstały oddziały żeńskie i wzniesiono kilkanaście klasztorów we Francji, Niemczech i Belgii.
Ojciec Norbert kontynuował swoje podróżowanie, zakładanie i nauczanie. Podróżując po Antwerpii, we współczesnej Belgii, ojciec Norbert natknął się na dużą grupę ludzi, którzy zaczęli podążać za heretyckim wędrownym kaznodzieją imieniem Tanchelm. Do jego heretyckich nauk należało zaprzeczanie prawdziwej obecności Chrystusa w Eucharystii. Tanchelm był tak zawzięty, że kazał nawet swoim wyznawcom konfiskować, profanować i wyrzucać Eucharystię w ukrytych miejscach. Aby zwalczyć tę herezję, ojciec Norbert głosił z mocą kazania, pozyskał wielu wyznawców Tanchelma, a następnie zlecił im zebranie zbezczeszczonych hostii. Kiedy znaleźli żywicieli, okazało się, że byli nietknięci i nieskażeni, mimo że wiele z nich zostało wrzuconych do ziemi i wilgoci. Gospodarze zebrali się i ks. Norbert zaniósł je w procesji z powrotem do miejscowego kościoła. Z tego powodu w sztuce sakralnej często przedstawia się go niosącego monstrancję lub cyborię zawierającą Najświętszy Sakrament.
W 1126 roku ojciec Norbert i jego towarzysze udali się do Rzymu, aby uzyskać od papieża Honoriusza II ostateczną aprobatę papieską dla swojego nowego zakonu. W drodze do domu przejechali przez miasto Würzburg, gdzie ojciec Norbert uzdrowił niewidomą kobietę. Wypędzał także demony i przywracał pokój pomiędzy zwaśnionymi rodami szlacheckimi. Ludzie byli pod takim wrażeniem, że wraz z innymi mieszkańcami Magdeburga zebrali się, aby mianować go biskupem. Król niemiecki i legat papieski zgodzili się, a papież mianował go arcybiskupem magdeburskim, na co Norbert niechętnie się zgodził.
Biskup Norbert pełnił funkcję arcybiskupa przez około osiem lat, aż do swojej śmierci. Jako arcybiskup kontynuował prace nad reformą Kościoła poprzez eliminację niemoralności wśród duchowieństwa, rozwiązywanie schizm, zapewnienie Kościołowi prawa do samodzielnego rządzenia bez ingerencji władzy cywilnej, pomaganie w rozwoju Zakonu Norbertanów i głoszenie ewangelii ludzi, nawracając wielu.
Święty Norbert rozpoczął swoje życie jako światowy duchowny, prowadzący wystawny tryb życia. Po doświadczeniu głębokiego spotkania z Bogiem wszedł w okres głębokiej modlitwy, aby lepiej rozeznać wolę Bożą. W tym czasie Bóg chwycił go i nigdy nie puścił, prowadząc go do wielkiej płodności dla Kościoła. Jeśli dążysz do światowych celów, niech historia św. Norberta Cię zainspiruje. Wybierz skupienie się na tym, co wieczne, a Bóg zacznie już dziś dokonywać wielkich duchowych przemian w twojej duszy.
