1769–1852 Proszony o wytrwałość w obliczu przeciwności losu i wbrew sprzeciwowi władz kościelnych Kanonizowany przez papieża Jana Pawła II 3 lipca 1988 r.
Możesz olśnić umysł tysiącem genialnych odkryć nauk przyrodniczych; możesz otworzyć nowe światy wiedzy, o których nigdy wcześniej nie marzyłeś; jeśli jednak nie rozwinęliście w duszy ucznia silnych nawyków cnót, które podtrzymają go w zmaganiach życiowych, nie wychowaliście go, a jedynie daliście mu w rękę potężne narzędzie samozagłady. ~Święta Róża
Rose Philippine Duchesne urodziła się w rodzinie z wyższych sfer w mieście Grenoble w Królestwie Francji. Była drugim z ośmiorga dzieci, siedmiu dziewcząt i jednego chłopca. Jako dziecko Rose uczyła się w domu pod okiem prywatnych nauczycieli. Kiedy miała osiem lat, zainspirowało ją przepowiadanie misjonarza jezuickiego, który mówił o dojrzałym, nowym polu misyjnym w obu Amerykach. To zasiało w jej sercu ziarno, które zaczęło rosnąć. W wieku dwunastu lat uczęszczała do szkoły w klasztorze sióstr wizytek w Grenoble. Tam bardzo ją wciągnęło ich życie kontemplacyjne w murach klasztoru. Kiedy poinformowała ojca, że chce wstąpić do wspólnoty, ten stanowczo sprzeciwił się temu pomysłowi i wycofał ją ze szkoły, aby nie zastanawiała się nad tą decyzją dalej, więc kontynuowała naukę w domu pod okiem korepetytorów.
W miarę rozwoju wydarzeń, które doprowadziły do rewolucji francuskiej, Rose wpadła na tajny plan zostania zakonnicą. W 1788 roku poprosiła ciotkę, aby towarzyszyła jej w wizycie u sióstr Wizytek. Tam Rose poprosiła o pozwolenie na wejście do klasztoru. Pozwolenie zostało natychmiast wydane i Rose weszła. Ciotka wróciła do domu i poinformowała ojca Rose i resztę rodziny, co zrobiła Rose. Siostra Rose spędziła z siostrami następne cztery lata, pogłębiając się w modlitwie i karmiąc się wspólnotą i regułami życia.
Kiedy rewolucja francuska nabrała pełnej mocy, głównym celem ataków stał się Kościół. Wraz z utworzeniem nowego Zgromadzenia Narodowego zajęto majątek kościelny, a duchowni zmuszeni byli wybierać między złożeniem przysięgi na wierność państwu a aresztowaniem i możliwą egzekucją. Zakazano kultu publicznego i ślubów monastycznych, co spowodowało chaos. W 1792 roku zniesiono monarchię i proklamowano I Republikę Francuską. W tym samym roku klasztor Wizytek w Grenoble został przejęty przez państwo i zamieniony w więzienie, a siostry zmuszone zostały do rozwiązania. Przez następne dziewięć lat Siostra Rose mieszkała w domu rodzinnym, gdzie wraz z dwiema ciotkami, które były również wizytkami, próbowała kontynuować praktykowanie swojego powołania zakonnego.
Pod koniec 1799 roku Napoleon Bonaparte poprowadził zamach stanu i rozwiązał rewolucyjny rząd francuski, stając się pierwszym konsulem nowego konsulatu francuskiego. Nieco ponad rok później Napoleon i papież Pius VII podpisali konkordat z 1801 r., który uznał katolicyzm za religię większości Francuzów i pozwolił na dalsze jego praktyki publiczne zgodnie z określonymi przepisami państwowymi. W tym czasie Siostra Rose i niektóre z jej rozwiązanych sióstr próbowały wrócić do swojego klasztoru, ale był on w opłakanym stanie ze względu na tymczasowe wykorzystanie go jako koszary wojskowe i więzienie. Niemniej jednak niektóre siostry zamieszkały z siostrą Rose, która została przełożoną. Do roku 1804, ze względu na trudne warunki życia w klasztorze, u s. Róży pozostały już tylko trzy siostry.
W 1804 roku matka Madeleine Sophie Barat (kanonizowana w 1925 roku), założycielka nowego zakonu zwanego Towarzystwem Najświętszego Serca, zaprosiła do swojego zakonu mały klasztor sióstr Wizytek. Siostry zgodziły się i w listopadzie tego roku Matka Barat udała się do Grenoble, aby je przyjąć. Po połączeniu klasztoru Wizytek z Towarzystwem Najświętszego Serca Siostra Róża złożyła śluby wieczyste i została przełożoną nowego klasztoru, zwanego odtąd Matką Duchesne. Przez następne jedenaście lat we Francji utrzymywało się wysokie napięcie ze względu na trwające wojny napoleońskie, które trwały aż do bitwy pod Waterloo w 1815 r., w której Napoleon został pokonany i wygnany. W tym chaotycznym okresie Matka Duchesne zarządzała życiem w klasztorze, ponownie otworzyła szkołę, założyła nowe klasztory i szkoły.
W 1815 roku Matka Barat zaprosiła Matkę Duchesne do założenia w Paryżu nowego klasztoru, który miałby pełnić funkcję nowicjatu zakonu i prowadzić szkołę. W 1817 roku francuski misjonarz imieniem ojciec William Dubourg wrócił do Europy ze Stanów Zjednoczonych, aby rekrutować misjonarzy na nowe terytorium zdobyte w wyniku zakupu Luizjany. O. Dubourg został mianowany administratorem apostolskim tego terytorium w 1812 r., brakowało jednak księży i osób zakonnych. Po powrocie papież Pius VII mianował go biskupem Luizjany i Obojga Floryd oraz wyświęcił go w Rzymie. Następnie spędził następne dwa lata podróżując po Europie, aby rekrutować misjonarzy. W Paryżu spotkał Matkę Duchesne, której serce natychmiast zapłonęło pragnieniem pomocy. To pragnienie tkwiło w jej sercu od dzieciństwa, a teraz było o krok od urzeczywistnienia się. Za zgodą i błogosławieństwem Matki Barat, czterdziestoośmioletnia Matka Duchesne i cztery jej siostry wyruszyły w 1818 roku do Nowego Orleanu, aby zostać misjonarkami na nowej granicy Stanów Zjednoczonych Ameryki.
Po przybyciu na miejsce dowiedzieli się, że biskup Dubourg przeniósł się do Saint Louis w trosce o swoje bezpieczeństwo i nie poczynił żadnych przygotowań dla nowo przybyłych sióstr do Nowego Orleanu. Następnie siostry wsiadły na parowiec i popłynęły rzeką Mississippi do Saint Louis, osiedlając się w pobliskim mieście Saint Charles, gdzie założyły swój pierwszy klasztor (domek z bali) w Stanach Zjednoczonych. Była to wówczas jedna z najbardziej odległych części kraju i niosła ze sobą wiele trudności, niepewności i prób. Siostry jednak wytrwały, otworzyły bezpłatną szkołę dla ubogich, założyły wspólnotowe życie modlitewne i wytrwały w dziele budowania Królestwa Bożego na terenie misyjnym.
W ciągu następnych trzydziestu czterech lat Matka Duchesne stała się niestrudzoną założycielką. Kolejny klasztor powstał we Florissant, który stał się domem macierzystym i nowicjatem dla zgromadzenia w Stanach Zjednoczonych, a także służył bezpłatnej szkole. W miarę rozwoju jej zakonu założyła nowe klasztory i szkoły w Saint Louis, Nowym Orleanie i innych częściach Luizjany.
Przez pierwsze dwadzieścia lat swego istnienia Matka Duchesne zawsze bardzo pragnęła służyć rdzennym plemionom, ale nie była w stanie tego zrobić. W 1841 roku jej marzenie stało się rzeczywistością, kiedy poproszono ją o założenie klasztoru, aby służyć plemieniu Potawatomi w Sugar Creek w stanie Kansas. Ponieważ miała wówczas siedemdziesiąt jeden lat, nie była idealną kandydatką na to stanowisko i dalej nie była w stanie nauczyć się języka Potawatomi. Niemniej jednak jezuici, którzy przewodzili wyprawie, nalegali, aby przyjechała po wsparcie modlitewne, co w największym stopniu uczyniła. W rzeczywistości modliła się tak długo i tak często, że tubylcy nadali jej czułe imię „Quah-kah-ka-num-ad”, co oznacza „Kobieta, która-zawsze się modli”. Jedna z historii głosi, że dzieci były pod takim wrażeniem jej modlitewnej postawy, że często kładły kamyki na rąbku jej ubrania, gdy w nocy klęczała do modlitwy, a następnie wracały następnego ranka, aby sprawdzić, czy kamyki są nadal na swoim miejscu, i zwykle były, dając potężne świadectwo mistycznego charakteru jej całonocnych czuwań.
Po około roku spędzonym w Sugar Creek u rodziny Potawatomi stan zdrowia matki Duchesne uległ pogorszeniu, co zmusiło ją do powrotu do domu macierzystego w pobliżu Saint Louis, aby odpocząć i otoczyć się opieką. Tak jak będąc wśród Potawatomi była „kobietą, która zawsze się modli”, tak ostatnią dekadę swojego życia spędziła na nieustannej modlitwie, jednocząc swoje cierpienia z Chrystusem i będąc duchową mentorką młodszych sióstr w miarę wzrostu wspólnoty.
Ta odważna kobieta porzuciła wszystko, co znała i co miała, z wyjątkiem habitu zakonnego i towarzystwa kilku sióstr, aby móc nieść Ewangelię aż do granic Stanów Zjednoczonych, gdy ludzie powoli przemieszczali się na Zachód. Jej najgłębsze pragnienie dzielenia się wiarą z tubylcami stało się rzeczywistością dzięki jej wytrwałości i poleganiu na modlitwie. Oddając dziś cześć Świętej Róży, czcimy ją jako prawdziwą duchową matkę, która postrzegała wszystkich jako swoje dzieci, które musiała wychowywać w miłości, zaszczepiając wiarę i nadzieję. Naśladując ją, pozwólcie, aby w waszych sercach rozpaliło się pragnienie bycia misjonarzem. Choć być może nie zostaniesz powołany do podróżowania po morzach, aby dzielić się wiarą, z pewnością będziesz powołany do dzielenia się miłością Chrystusa zgodnie z twoim powołaniem. Poddaj się całkowicie tej misji, a Bóg użyje cię, tak jak posłużył się Matką Duchesne, do chwalebnych celów.
Święta Różo Filipińska Duchesne, Bóg powołał Cię od najmłodszych lat, a Ty odpowiedziałaś. Znosząc kolejne trudności w dążeniu do swego powołania zakonnego, wytrwaliście, nieprzerwanie oddając się służbie Bogu. W końcu Bóg spełnił każde pragnienie, które zasiał w twoim sercu. Proszę, módlcie się za mnie, abym przez Bożą wiarę, nadzieję i miłość zawsze pokonywała wszelkie przeszkody w wypełnieniu woli Bożej. Modlę się, abym zawsze wytrwała tak jak Ty, aby moje życie w pełni uwielbiło Boga. Święta Różo, módl się za mną. Jezu ufam Tobie.